concellodemuras

RUTA A PE OU EN VEHÍCULO

Pola xeografía de Muras pasa o CAMIÑO DE SANTIAGO na súa variante da RUTA NORTE, motivo xa de por si suficiente para facer sendeirismo na localidade.

Tamén se recomenda andar por lugares como Seixo Blanco ou Chao de Larroso onde aínda se poden observar reses pastando en liberdade.

No municipio establecéronse tres traxectos senderistas que permiten apreciar os valores deste concello que apostou polo aire da serra como unha das alternativas para encarar o futuro.

Un dos percorridos é o que vai dende a vila ata o alto de Goía; outro o que dende o pobo vai ao parque eólico de Montouto, e o que dende o mesmo punto de partida leva a Carracedo.

No espazo protexido da Serra do Xistral encóntranse as montañas máis setentrionais da comunidade, con altitudes que superan os mil metros e alcanzan a cota máxima no alto de Cadramón.

Esta serra é o berce dos ríos Landro e Eume, que cruzan paraxes solitarias de gran beleza.

Varios castros falan da antigüidade do poboamento deste termo lucense, para visitalos abonda facer unha ruta polos lugares de Picheira, Paredes ou de Carrusco.

Se quere pasear polo núcleo de Muras, as noticias máis antigas relativas ao municipio datan do século XII, cando se fai referencia á casa forte de Muras, fortaleza situada na actual parroquia do Burgo e pertencente, segundo Murguía, aos condes de Lemos.

Algúns dos seus restos encóntranse colocados na casa reitoral da parroquia e nos muros de casas particulares.

Tamén se pode percorrer o patrimonio de Muras que se encontra representado por numerosas igrexas, como a de San Pedro, construída en 1678.

Pero se tes gañas de realizar sendeirismo por Silán, aquí encóntrase o templo que máis chama a atención, un belo exemplar dunha soa nave rectangular con pórticos na fachada e na porta setentrional.

Ten un fermoso campanario con espadana que data de 1859.

Outros templos de interese son os de Santa María de Viveiró, (que se pode visitar na nosa seguinte ruta) ou o dá Balsa.

O primeiro destaca polo seu pórtico e talle de Santa María de tradición románica,
mentres que o segundo conserva elementos góticos e renacentistas.

RUTA A PÉ

Desprazarse a Muras.
No alto Da Gañidoira, encóntrase o desvío a Viveiró.

Viveiró é un pequeno núcleo, cunha gran praza no medio, restos dun mercado de feira, unha igrexa e dúas casas de hostalaría.

O senderista pódese encamiñar cara á esquerda cara ao pobo de Coruxos, onde os senderistas, poden preguntar as xentes do lugar, que en moitas ocasións facilitan actividades de todo tipo.

Despois de pasar a vila, a pista diríxese ao río, entre carballos.

Sigan a canle do río que remonta un val con profusión de acivros e carballos.

Pero se se cruza comeza a ascensión cara a ás Penas do Seixo, onde se comeza a ver a estrutura carbonífera do chan, posto que é un dos lugares de Galicia con maior presenza de turbeiras.

Se xira cara ao norte divisará o Cantábrico, e a vila de Viveiro e o seu monte San Roque.

Outra mole próxima a nós é o Cuadramón, en fronteira coas terras de Mondoñedo, e aos pés un val que os veciños lle chaman "A Furna".

O camiño aínda que, sen grandes desniveis, se fai duro en ocasións polo irregular do chan, e na parte alta pódense ver "Ás Barreiras", derrubas do terreo onde se refuxian os cabalos salvaxes.

Chégase seguindo ata do Couto dá Lagoa, a un segundo outeiro coñecido polo Marco de Silán e non é difícil chegar dende estas altas costas ata o cumio do Cuadramón, arrasada a súa vexetación pola inclemencia da meteoroloxía, moi dura pola súa proximidade ao Cantábrico.

O cumio do Xistral doadamente recoñecible polos seus repetidores de Televisión, non é difícil empezar a velas brancas xa coas primeiras nevadas destes días de inverno.

En inverno recoméndase ir abrigado, así como dedicarlle todo o día que falta fai, evitando por suposto o anoitecer.

Estes son os montes máis setentrionais de Galicia, neles xúntanse moitas cousas para ver, ademais da súa paisaxe, o seu enriscada orografía,
ademais de dous mananciais importantes, do Viveiró nace o riu Landro que irá cara a Viveiro, pero tamén nace case arriba do Xistral o río Eume, que percorrerá terras Pontesas, fragas e pantanos ata a ría de Ares.

Tamén as turbeiras, restos de antiga vexetación putrefacta pola humidade e o paso dos séculos, que fai un chan único en Europa, como así demostran os edafólogos que percorreron estas terras.

Ademais toparase coas chamadas -paradóxicamente- enerxías verdes, e así varios parques eólicos que forman parte da nova paisaxe.